 |
|
"Miłosc jak słońce"
Miłosć jak słońce: ogrzewa swiat cały
I swoim blaskiem ożywia różanym,
W głębiach przepasci, w rozpadlinach skały
Dozwala kwiatom rozkwitnać wionianym
I wyprowadza z martwych głazów łona
Coraz to nowe na przyszłosć nasiona.
Miłosć jak słońce: barwy uroczemi
Wszystko dokoła cudownie powleka;
Żywe pięknosci wydobywa z ziemi,
Z serca natury i z serca człowieka
I szary, mglisty widnokrag istnienia
W przędzę z purpury i złota zamienia.
Miłosć jak słońce: wywołuje burze,
Które grom niosa w ciemnosciach spowity,
I tęczę piesni wiesza na łez chmurze,
Gdy rozpłakana wzlatuje w błękity,
I znów z obłoków wyziera pogodnie,
Gdy burza we łzach zgasi swe pochodnie,
Miłosć jak słońce: choć zajdzie w pomroce,
Jeszcze z blaskami srebrnego miesiaca
Powraca smutne rozpromieniać noce
I przez ciemnosć przedziera się drżaca,
Pełna tęsknoty cichej i żałoby,
By wieńczyć spiace ruiny i groby.
[nawigator]
|
|
|